Kalabalıkta ki Yaşam

Hayat hep bir adım önce yakalar seni. Olmadık anda tutulup kalırsın zamanın içinde. Çıkmak için çırpındıkça zamanın içinde, daha çok batarsın. Ne oldu bana da bu hale geldim derken bir anda Hayat sana yol arkadaşı olur. ‘İşte buradayım’ der. Aslında yalnızlıkla boğuştuğun zamanlardaki en büyük yalnızlığının da ta kendisi olduğunu bile anlayamazsın… Korkma (!) çünkü ruhun yalnız, kalbim yalnız, sen yalnızsın… Düşünme ki ebediyen böyle kalacaksın… En güzel çıkış yolu bulmak için verilecek sana külçe külçe altın, dönüp de bakmayacaksın… Sonra bir bakacaksın ki ruhuna, sunulmuş sana o ilahi aşk…

Düşünüyorum da yalnızlığı servet mi değiştirirdi ki?

İnsan, bin yalnızlığını ancak bir kalabalıkla yok edebilirdi…